Angel-A, 2005 yapımı bir Luc Besson filmidir. Senaryosu tanıdık ya da bilindik belki de klişe olarak gelebilir ilk bakışta. Şahsen ben ismini hatırlayamadığım bir 50′ yapımı Hollywood filmi ile benzer özellikler gördüm aralarında. Bu film için senaryoyu fazlası ile irdelemek istemiyorum. İki oyuncuyu temel alarak, diyalog tabanlı bir hikayenin nasıl işleneceği konusunda fikir sahibi olmak istenilirse eğer Angel-A filmi izlenmeli diyorum.
Filmimiz André (Jamel Debbouze) isimli, engelli bir vatandaşın kendine olan yolculuğunu konu alıyor. Filmin devamı ise bu arayışın nedenlerini, sebeplerini ve sonuçlarını irdeler nitelikte izleyiciye sunuluyor.
André, kendine güveni olmayan, sürekli etrafına yalanlar söyleyen, sevgiyi daha önce dillendirmemiş ve içerisinde hissetmemiş bir kişiliği temsil ediyor. Daha sonra çok hoş bir bayan (Rie Rasmussen) ile tanışması ile hayatının seyri çark ediyor. Karşılaşmalarının devamında bu bayan kendisini André’ye adadığını söyleyerek, kalan süre boyunca ayrılmaz bir birliktelik sağlıyorlar. Sonrasında ise André’nin iç meselelerinden tutun da dış meselelerine kadar olan olaylara beraber bir bakış atıyorlar.
Görsel anlamda, filmin atmosferini oldukça tuttuğumu söyleyebilirim. Genellikle trafik yoğunluğu az olan sokaklar ile zayıf yaya yoğunluklu kaldırımlar görüyoruz Paris caddelerinde.
Bir başka detay ise “bağlayıcılığı” bize vermeye çalışan köprü temasının işlenmesi. Bu kısımda filmi izlerken anlatmak istediğim durumu daha iyi fark edebileceğinizi umuyorum. Paris’te bir o yana bir bu yana yürüyen çifti izlemek gayet eğlenceli.
Filmin yönetmenlik anlamında, özellikler sahneler arası geçişleri ile dikkat çekici buldum. Hatta iki kere izledim diyebilirim.
Ufak notlar bölümünde yapılan geçişler ve diğer dikkat ettiğim noktalardan bahsedeceğim.
Angel-A filmini fazla beklenti ile izlememenizi tavsiye ederim, belki beğenmeyebilirsiniz, ya da yukarıda yazmış olduğum gibi daha pek çok negatif etken düşünebilirsiniz. Fakat yumuşak bir hikaye işleyişi, iyi oyunculuğu ve yönetmenliği olan bu film benim gözümde önemli bir yere sahip olmasını başardı.
Ufak Notlar (spoiler içerir!):
-24’05” de Angela’nın başının heykel üzerine bindirilecek şekilde çekilmesi,
-25’08 de köprü üzerinde geçek konuşma sahnesi, özellikle yakın plan ve uzak plan olarak iki farklı mesafeden diyalog takibini beğendim, yine bir diğer önemli nokta ise karakterlerin vücut dillerinin seçilebilir bir şekilde görünmesi olmuştur.
– Angela’nın melek olduğunu açıkladığı sahnede geçen konuşmalar, Angela’nın bu sefer dünyaya gelirken “sürtük bedenini” kullanması ve tüm bu gerçeklere saçmalık gözü ile bakan André’nin yaşadığı gerçek karşısında gözünden dökülen yaşlar. Özellikle oyunculuk bağlamında adeta “fade-in” yapar gibi, inanmaz tavırdan inanır tavra olan yumuşak geçişi etkileyiciydi.
– Filmden bir başka nokta ise basit ama yeterli görsel efekt kullanımıydı. Bu şekilde izleyiciye gerekli miktarda görsel sunulduğunu ve filmi gerçekçilikten uzaklaştırmadan bizleri Angela’nın bir melek olduğuna inandırmaya başardıklarını görüyorum.
– Filmin en çarpıcı denilebilecek sahnesi ise, André’nin kendisini sevdiğini söylediği sahnedir bana göre, burada kullanılan kamera tekniğinden bahsetmek gerekirse, karakterlerimiz etrafın açı çizerek, en son aynadaki görüntülerine geliyor. İşte burası çok önemli çünkü bize son bir defa daha “al bak bu adama” der gibi incelettiriyor. Aslında bu tip bir bakış açısı günümüzde de oldukça geçerli diye düşünüyorum. Sevgi önemli bir bileşen insan denen yaratığın hamurunda, eksikliği bir takım bozukluklar ve rahatsızlıklara sebebiyet verebilir.
– Filmin finalinde, girişinde olduğu gibi çıkış yapılması, André bize kendini tanıtmış, devamında anlatmış ve şimdi de uğurlamaktadır.
– Ayrıca bu filmi izledikten sonra aynanın karşınına geçip kendimizi sevdiğimizi söylemeliyiz diye düşünüyorum. Şaka şaka :)) (bizim neden meleğimiz yok tutup kanadından asılacak?)
