Testament (1983) - Bildiğimiz felaket filmlerinden değil
(9.00)
Loading ...Yazan: guppee | 18 Kasım 2008 | Kategoriler: Amerika, Bağımsız
Etiketler: 1983, 80′ler, Jane Alexander, Kevin Costner, Testament
Günümüzün felaket filmlerine baktığımızda yıkılan özgürlük anıtları, gökdelenler, patlayan mekanlar, fırlayan insanlardan geçilmiyor ortalık. Bir de nedense gelen hep Amerika’nın başına geliyor ve bir şekilde başkanın yarattığı mucizeler ya da bir kahraman modeli ile basit bir şekilde sorunlar çözülüp beyaz sarayın bahçesinde nuhun gemisi havası yaşanıyor. Filmler efektlerden bağımsız değerlendirildiğinde bir avuç klişeden fazlası kalmıyor elimizde…
Testament’ı ele aldığımızda klasik bir Amerikan 80′ler filmi gibi başlıyor. Sağlıklı bireyler, güzel bir ev, kendi içinde ufak tefek problemler yaşasa da mutlu gözüken ve birarada durmaya çalışan sevimli bir aile… Bu sahneler öfleyip pöflemelere yol açmaya başladığı anda filmin seyri bir anda değişiyor. Lafın gelişi bir anda değil cidden bir iki saniye içinde filmin gidişatı bambaşka oluyor. Bir anda mahvolmuş hayatlar bitmiş, yaralı, çaresiz insanlar görmeyi beklerken sadece tedirgin ve anlam verememiş insanlar görüyoruz.
Filmin en güzel yanı bir felaketi değil, bir felaket esnasındaki insan psikolojisini işliyor olması. Film insanı derinden etkiliyor çünkü konu ve durum olabildiğince doğal, ve gerçek işlenmiş, insana “ben de böyle hissederdim” dedirtecek cinsten. Özellikle anne (Jane Alexander) ve çocukların ölüme karşı duruşları yaşlarına göre ve aile içindeki konumlarına göre süper uymuş.
Oyunculara değinmeden geçemeyeceğim… Filmin büyük bir kısmını aslında çocuk oyuncular götürüyor. Yaşlarına rağmen muhteşem bir performans sergilemişler. Sanki filmi yaşıyormuş gibi oynuyorlar ve izleyiciyi de filmin içinde yaşatıyorlar. Filmden sonra çocukların yaşadığı travmayı ve ruhsal çöküntüyü hayal bile edemiyorum. Filmin yan rollerinden birinde yeni anne baba olmuş genç bir çiftimiz var. Baba gözlere bir yerden tanıdık geliyor. Daha yakından bakıldığında bu gencimizin Kevin Costner olduğu anlaşılıyor. Oyunculukta ilk senesi ve oynadığı 7. film. İnsanın içi burkuluyor. Bir zamanlar ne kadar yetenekli, genç ve yakışıklıymış kendileri. Yeni baba olmuş çaresiz, toy ve endişeli bir adamı ne kadar da iyi anlatmış bizlere. Helal olsun demekten alamıyorum kendimi…
Filmi baştan sona anlatmak tek tek her sahneden ve ayrıntıdan bahsetmek isterdim sizlere. Fakat izlemenizi kesinlikle tavsiye edeceğimden susuyorum şu noktada. Kişisel takıntılarımdan yola çıkarak tek bir öneri: 80′ler filmi diyerek lütfen bu filmi izlememezlik yapmayın. 80′ler filmlerini genelde sevmem ve sıkıcı bulurum fakat kesinlikle bu fim bir istisna…
***Spoiler: Film boyunca felaketin nükleer bir felaket olması dışında konuya ait hiç bir bilgi vermemesi süper. Hala düşünüyorum bu bir savaş mıydı, santral patlaması mıydı, başka bir kaza mıydı diye…
Alakalı yazılar:
- Kramer vs. Kramer - Sizin Bildiğiniz Aile Dramlarından Değil Kariyerin peşinde koşarken evini ihmal eden bir adam, işini bırakıp...
- Doomsday (2008) - Konusunu Unutturan Felaket Filmi Neil Marshall yönetiminde çekilen “Doomsday” filmi bir virüs sonucunda...
- The Bucket List - Kova değil kazan listesi Yapımcı ve yönetmen filmlerinin farklılıklarına Türkiye’de çok alışkın olmasak da...
- Little Children (2006) - Kimler küçük çocuk? Little Children, evliliklerinde evde kalan üniversite okumuş ama çalışmak yerine...
RSS ile 
guppee hanım ellerinize sağlık ilk yazıdan mükemmel bir film ile giriş yaptınız :).
Testament, izlediğim en mükemmel kıyamet sonrası(post-apocalyptic) filmdir. Bunu açık gönüllülükle söyleyebilirim. Tabi kıyamet sonrası filmler dediğimiz zaman insanın aklıma kıyametin üzerinden yıllar geçtikten sonrasını anlatan filmler geliyor. Ama Testament hemen kıyametin ardından olanları anlatıyor. Ve daha önce kıyamet sonrası filmlerinde olmadığı kadar insani yönüyle ele alıyor durumu.
Yani ne bir patlama ne bir Özgürlük Anıtı’nın yıkılması görebiliyoruz. Biraz da filmin 80′lerde çekilmiş olmasına şükretmek lazım yoksa prodüktörlerden kurtulmazdı böyle sahneler :). Öyle bir empati var ki filmde, yönetmen zaten o empatiyi karakterlerle öyle güzel kurmuş ki, siz de aynı empatiyi yapmadan izleyemiyorsunuz. Mükemmel bir şekilde analiz edilmiş insanların davranışları, belki de bu filmi izlemeden insanların benzer durumlarda hislerini algılamamız mümkün olmazmış gibi geliyor.
Ayrıca yönetmenin geçmişine bakıldığında Testament’tan önce belgesel de çekmiş. Bu belgesel gerçekçiliği ve tutarlılığı da filmine yansımış fakat hiçbir şekilde kurgu bir film olmanın dışına adım atmıyor yönetmen.
Filmde öyle klasikleşmiş sahneler var ki, izlerken insanın empati kurması ve karakterlerle bütünleşmemesi imkansız. Spoiler
Örneğin kız çocuğunun annesine seksin nasıl bir şey olduğunu sorması ve annesinin ona olabildiğince sade hali ile açıklaması. Kızın sevdiği kişi ile beraber olamadan öleceğini düşünmek o hüzne sizin de kendinizi kaptırmanıza sebep oluyor.
Spoiler
Neyse bu kadar duyguları açıklamayı kendine görev bilmiş bir film, hiç bir şekilde ajitasyona kaçıp puan toplamaya çalışmıyor. Bunu da aklınızda bulundurun. Benim filme notum da 9/10, kesinlikle sinemayı seven herkesin izlemesi gereken bir film.
İyi Seyirler…